Grenzeloos verliefd

Hallo allemaal.
Een dag nadat ik mijn vorig verhaal had geplaatst, kwam ik erachter dat ik een interessante gebeurtenis was vergeten te beschrijven. Natuurlijk wil ik jullie deze niet ontnemen, dus bij deze…
Aan het eind van onze tweede werkweek was één van de baby’s ziek. Hij hoestte veel, had loopneuzen en koorts. Omdat het weekend drie dagen duurde in verband met de heritaigeday, werd er besloten om met de baby langs een dagkliniek te gaan. Meestal moet je hier lang wachten dus werd mij gevraagd om heen te gaan met de baby. Natuurlijk wilde ik deze kans niet laten lopen. Er werd van te voren nog even duidelijk de klachten verteld een tas ingepakt en toen werd ik bij de dagkliniek gedropt. De manager die mij bracht was nog wel zo vriendelijk om in de dagkliniek te melden dat we er waren en vlak voordat ze vertrok zei ze nog even snel de achternaam van de baby. Wel handig om te weten, gezien ze meestal de achternaam van het kind noemen. Daar zat ik dan met een baby van tien maanden, op een houten bankje in een kale ruimte. Verder zaten er andere zwarte vrouwen met baby’s of jonge kinderen. Ik was voor de rest een attractie op zich, iedereen keek naar mij. Vooral de kinderen vonden het leuk en kwamen zwijgend voor me staan. Na ongeveer een uur (de baby sliep net, na een lange tijd Nederlandse kinderliedjes gezongen te hebben) werd ik geroepen tegelijk met twee andere vrouwen. We moesten allemaal in één ruimte de baby’s uitkleden om te wegen. En daarna moest de temperatuur nog even gemeten worden (lees ongeveer vijf minuten). Vervolgens liep de doktersassistent weg en was het dus de bedoeling dat we weer terug gingen naar de wachtkamer. Het was wel handig dat ze mij dit ook even vertelden. Maar er wordt hier verwacht dat je dat allemaal wel weet of zelf uitzoekt. Na weer een tijdje gewacht te hebben, riep de dokter mij. Het was een aardige vrouw die rustig de tijd nam om mij dingen uit te leggen. Met drie verschillende soorten medicatie kon ik twee uur later weer naar huis. De dagen vliegen voorbij op deze manier. De dagkliniek is een speciale kliniek voor vrouwen en kinderen onder de dertien jaar. Je wordt er gratig behandelt en ze hebben extra aandacht voor aids.
Daarnaast zijn we deze week begonnen met ons programma. Teresa richt zich vooral op de jongeren kinderen en ik op de drie á vier oudsten. Het is de bedoeling dat ik met de oudsten onder andere schoolwerk ga doen. Zodat ze wat bijleren met betrekking tot schrijven en rekenen. Ja mam, wie weet wordt ik toch nog een lerares;). Gisteren zijn we begonnen met kleine spelletjes om elkaar en het nieuwe ritme van de dag een beetje te leren kennen. Het was erg leuk en lastig om te doen. De concentratie van de kinderen is minimaal. Daarnaast zijn ze niet echt gewent om te doen wat iemand anders zegt (normaal kunnen ze altijd kiezen wat ze willen). Uiteindelijk zijn we een uur bezig geweest en was het erg gezellig. Gisteren ben ik begonnen met het alfabet met de kinderen te oefenen en daarnaast wat schrijfoefeningen te doen. Ze waren erg enthousiast! Sinds kort heeft Heaven’s Nest een nieuw klaslokaal en wij konden hier gebruik van maken. Hierdoor was het een stuk makkelijker om de kinderen bij de les te houden. Het leek allemaal zo echt dat ze mij teacher (lerares) noemden in plaats van auntie (tante). Voor twee van de drie kinderen was het erg leuk om te doen en ze waren erg geconcentreerd en deden erg hun best. Echter is er één kind dat het zo moeilijk vind om te doen wat ik zegt, dat dit nog een leuke uitdaging is voor de komende tijd. Wellicht wordt het makkelijker als ze wat gewend is aan het nieuwe ritme.
Daarnaast heb ik al een paar interessante en schokkende verhalen van de kinderen gehoord. Vandaag vroeg ik de kinderen of ze gelukkig waren. Er was één jongen die zei dat hij niet gelukkig was. Hier ben ik later, toen ik rustig met hem kon praten, op terug gekomen. Hij was niet gelukkig omdat zijn moeder hem altijd sloeg. Zijn vader was overleden en zijn broer en zus zijn ergens anders. Daarnaast was er nog een andere jongen die vertelde dat hij in Heaven’s Nest zat omdat zijn vader en moeder overleden waren. Deze jongens zijn beide vier jaar….
Gisteren heb ik de foto’s van Frank en mijn familie meegenomen naar mijn werk. Ze vonden het leuk om te zien en een meisje van zes vroeg of ze als ze ouder was op bezoek mocht komen bij mij. Haar zus van zeven deed haar vingers naar mijn mond, liet mij er een kusje op geven en bracht vervolgens haar vingers naar de verschillende foto’s. Zo ontroerend om te zien en mee te maken. Het zijn allemaal geweldige kinderen. De meeste zijn lastig in de omgang, maar als je kijkt naar de verhalen erachter is dat niet vreemd. Steeds vaker merk ik dat de kinderen naar mij toe komen met hun verhalen en dat ze ondanks hun verdriet en het heftige verhaal ook dikke pret kunnen hebben. Als je ze maar de aandacht geeft die ze zo verdienen.
Afgelopen weekend hebben we een braai gehad ter ere van Teresa haar verjaardag. Er kwamen verschillende familieleden en vrienden van de familie. Het was een gezellige boel. En de meesten zijn weg van mijn ‘prachtige’ blauwe ogen….
Bij Heaven’s Nest zijn het lange dagen voor ons. We zijn negen uur per dag aanwezig, zonder een echte pauze. Daarnaast zijn we vaak ’s avonds nog druk bezig met de voorbereidingen voor het programma voor de volgende dag, gezien hier overdag geen tijd voor is. We merken beide dat dit wel erg veel wordt en willen vragen of we elke vrijdag vrij kunnen zijn en thuis dan onze voorbereiding voor het programma kunnen doen. We zijn deze vrijdag in ieder geval vrij omdat we het weekend in kaapstad city zullen zijn. We willen wat meer van de stad zien en museums gaan bezoeken. Verhaal wordt vervolgt….
Liefs Inge
P.s. de dagen worden steeds warmer. Vandaag was het broeierig, met een temperatuur van ongeveer 28 graden. Zelfs de mensen die hier wonen waren aan het klagen. En dat terwijl het nog maar het begin van de lente is. We zullen zien hoe het is in december.