6 op reis

Hallo allemaal.
Zoals ik van het thuisfront heb vernomen, zijn de meeste van jullie erg nieuwsgierig hoe het hier allemaal verloopt. Allereerst kan ik jullie mededelen dat ik niet te klagen hier heb. De weer was (tot gisteren) heerlijk. Het gastgezin is erg aardig en ik heb ontzettend veel leuke dingen meegemaakt. Helaas heb ik geen beschikking tot internet bij mijn gastgezin of ergens in de buurt, dus is het moeilijk te zeggen wanneer ik weer iets van mij kan laten horen. Ik zal proberen eens in de twee weken iets te schrijven, maar beloof niets. Voor de mensen die mij graag anders willen bereiken: mijn Zuid-Afrikaanse mobiele nummer is: +27 793 500 153 en het telefoonnummer van mij gastgezin is +27 21 7055 720 (bel gerust). Het plusje is hetzelfde als twee nullen. Meestal ben ik in de avonden wel aanwezig. Verder voor de liefhebbers nog een adres: 14 Legas Road Southfield 7800. Mijn Nederlandse mobiele nummer is helaas nog steeds buiten werking…..
Mijn vorige blog was erg kort in verband met de tijdsnood met betrekking tot het internet. Dit keer type ik het verhaal al van te voren op mijn laptop, dus heb ik gelukkig alle tijd. Vergeleken met de vorige keer: de shark dive, walvissen spotten, bavianen ontmoet op de weg, pinguins gezien, zeehonden is er niet heel veel bijzonders gebeurd. Volgens mij had ik in mijn vorige blog niet benoemd, maar we hebben tijdens de drie daagse tour ook een struisvogelfarm bezocht. Eén struisvogel at wat voer uit mijn hand, nooit geweten dat die beesten zo hard konden pikken.
Terwijl ik dit type is het alweer bijna een week geleden dat ik mijn gastgezin heb ontmoet. Toen we aankwamen was alleen de zoon (Rowan) van 17 thuis en die dropte ons in ons eigen appartementje. Ja, je leest het goed. Samen met het Duitse meisje, genaamd theresa, hebben we een eigen schuurtje naast het huis. Hierin staat onze bedden, een klein aanrechtje en een badkamer met douche en wc. En niet te vergeten: in de tuin is een kleine zwembad! We hebben het dus goed getroffen. Toen de zoon ons het appartementje had laten zien en weer weg was gegaan kwam hij alweer snel terug. Zijn moeder had hem namelijk gebeld en de opdracht gegeven om met ons te praten (erg schattig). Na het gesprek en het uitpakken van onze tassen kwamen ook de ouders (Errol en Bernice) en de dochter (Tamara, 21 jaar) thuis. We konden meteen aanschuiven aan tafel, ze hadden patat op brood opgehaald. Iets wat ze blijkbaar meestal op vrijdag eten. Erg vreemd voor mij, maar wel oke. Al kies ik de gewone Nederlandse patat met majo toch wel voor dit broodje patat. Maar ik kan natuurlijk niet alles hebben. Net als het brood, wat hier niet echt smakelijk is. Ik mis de nootjes en de pitten in ons brood. En het lekkere donkere volkoren brood in plaats van lichtbruin, droog brood. Dus binnenkort ga ik samen met Theresa op zoek naar een vervanger voor de brood. Tijdens het eten vroeg het gastgezin ons van alles. Vooral de vader is erg belangstellend en wilde van alles weten over Nederland en Duitsland, over ons en wat wij van Zuid-Afrika vonden. Al snel kwamen we erachter dat zij zelf tien jaar geleden ook eens naar europa zijn geweest en Amsterdam, Rotterdam en Den-Haag hebben bezocht. Het is erg leuk om hun ervaringen daarover te horen. En tegelijkertijd praat het een stuk makkelijker, omdat ze iets van onze cultuur afweten. Vooral de brood met hagelslag vinden ze erg vreemd en vies. Maar daarintegen aanbidden ze onze oud Amsterdammer kaas en de koffiemelk. Koffie is hier voornamelijk oploskoffie. Erg laf vergeleken met de Nederlandse koffie.
Zaterdag begint voor hun met een Engels ontbijt. Vrij heftig, maar het smaakte wel goed. Verder zijn we naar de supermarkt en de groente en fruit winkel geweest. Ik heb mijn ogen uitgekeken. De winkel met groente en fruit is hier zo groot en er waren groentes die ik nog nooit eerder had gezien. Tevens vond Errol het fantastisch om met ons boodschappen te doen, want iedereen keek naar ons. Zelf had ik dit niet zo door, omdat ik te druk bezig was met alle indrukken te verwerken. Gelukkig was de rest van de zaterdag relax. We hebben heerlijk bij het zwembad in de zon gezeten te lezen en te praten. Mijn boek heb ik al uit, dus ik zal binnenkort maar op zoek moeten naar een Engels boek….. Zondag zijn we met het gezin naar de kerk geweest, ze vroegen of we mee wilden en ik wilde deze kans natuurlijk niet laten schieten. Alles werd in het Engels gesproken, behalve één klein stukje. Deze was in het Afrikaans en lijkt erg op de Nederlandse versie. Het Afrikaans verstaan valt trouwens erg mee, zolang ze maar langzaam praten. Helaas spreekt mijn gastgezin geen Afrikaans dus ik moet het alleen met het Engels doen. Wat me vrij goed afgaat.
Maandag was de eerste dag op ons werk. Bij binnenkomst konden we meteen naar boven naar de kinderen. Velen begonnen te schreeuwen en om aandacht te vragen. De vrouw die aan het werk was verwachte eigenlijk dat we alles wel wisten en dat is een vreemde gewaarwording, alsof je niets kunt. We moesten de eerste dagen matten schrobben en banken schoonmaken. En dit alles op de ‘ouderwetse manier’. De vrouw zelf deed niet zoveel, was liever lui dan moe. In het begin dachten we wel als dit zo door moet gaan…. We zijn hier natuurlijk niet alleen om schoon te maken, maar ook om dingen met de kinderen te doen. Verder had zij niet erg veel oog voor de kinderen. Gelukkig was zij alleen maandag en dinsdag aan het werk en waren er woensdag en donderdag twee andere vrouwen op de groep. Zij waren veel vriendelijker en hadden veel meer oog voor de kinderen. Er werd ’s ochtends iets met hun ondernomen onder de noemer ‘educatief’. Dit komt veelal op spelen neer. Verder doen zij veel huishoudelijke taken en spreken ze op een nettere toon tegen ons en de kinderen. Toch wordt er ook veel gecommandeerd. De kinderen moeten behoorlijk veel zelf doen, opruimen etc. En daarnaast krijgen ze af en toe een tik. Dit is best wel een verschil met Nederland. Maar ik heb er minder moeite mee dan gedacht, doordat ik constant in mijn hoofd hou dat ik hier wel in Zuid-Afrika ben en dat ze hier andere normen en waarden hebben. Nog even meer informatie over de kinderen: er leven momenteel veertien kinderen in heaven’s nest. Hiervan gaan er twee naar school en zijn er drie nog een baby. De jongste is negen maanden, maar kan nog niet zitten, lopen of zelf haar handen gebruiken. Leeftijd zegt hier niet altijd iets. Verder laten de meeste kinderen ‘bijzonder’ gedrag zien. Dit kan uiteenlopend van nog niet of amper praten, teruggetrokken zijn, veel geweld gebruiken of abnormaal brutaal zijn. Het is vaak moeilijk om te pijlen wat er in de kinderen om gaat. Als je vraagt waarom ze iets doen dan komt er vaak geen antwoord of kijken ze je alleen maar ondeugend aan. Ik heb ook niet de indruk dat er veel aandacht wordt geschonken aan hetgeen wat in de kinderen omgaat. Verder zijn ze niet gewend om dingen te vragen, maar juist te commanderen. Ook zijn ze voor mij erg lastig uit elkaar te halen omdat ze allemaal zwart zijn en meestal amper haar hebben. Maar al met al vind ik het erg leuk werk. Ik leer de kinderen langzaamaan wat beter kennen en begin een beetje in het structuur van de dag daar te komen. Ik merk dat ik veel aan mijn ervaringen van Nederland heb.
Ondertussen is het al een behoorlijk verhaal geworden, dus ik zal er maar een eind aan maken. Eerst nog een paar opvallende dingen: lopen naast de snelweg of autoweg is hier geen uitzondering. Dat kinderen van de sloppenwijken hier voetballen ook niet. Tevens steken ze soms zomaar de weg over. En staan er aan beide kanten bij een kruispunt stoplichten. Dus één bij de stopstreep (zoals in Nederland) en één aan de andere kant van de weg. Dus als je voorbij de stopstreep bent en het is rood kan je alsnog remmen en wachten tot het groen is. Erg vreemde gewaarwording. In Nederland zit je vaak maximaal met vijf mensen in een auto. Maar hier in Zuid-Afrika kunnen ze daar makkelijk acht van maken (twee voorin, vier achterin en twee in de autoklep). En vanuit de sloppenwijken is het vaak nog ergens, dan proppen ze gewoon zoveel mensen in een busje, dan ze allemaal klem zitten. Gordels hebben ze soms wel in de auto’s hier, maar worden vaak niet gebruikt.
Owjah en voordat ik het vergeet. Ik ga over negen weken een weekje op vakantie met mijn gastgezin. Wij hadden het erover dat Theresa en ik graag safari wilden doen en lieten hun een folder ervan zien. Zij zijn zo geschrokken van de prijs die je betaald om mee te gaan met een toer dat ze hebben besloten er maar een vakantie van te maken. Iedereen is vrij in de week van 29 november. Dus dan gaan we in ieder geval een midweek weg, naar een mooi gebied bij de zuidkust van Zuid-Afrika. Het moet een erg mooi gebied zijn en er moet veel dingen te doen zijn. De familie heeft al van alles gepland en heeft er ontzettend veel zin in. Ongelofelijk leuk en lief van ze dat ze dit met ons willen doen. Er is zelfs mogelijkheid voor bungedump, maar of ik dat ga doen…..
Tot de volgende keer…..
Heel veel liefs
P.s. alweer bedankt voor alle lieve mailtjes en berichtjes. Ik waardeer het enorm. Helaas is het onmogelijk (gezien ik amper op internet zit) om iedereen te antwoorden.