Onbegrepen

Hallo allemaal.
De vorige keer heb ik jullie beloofd uitgebreider te vertellen over het gesprek met de meneer van de gemeente. Echter door de ontwikkelingen bij Heaven’s Nest wil ik het daar nu niet over hebben, maar wie weet voor een volgende keer.
Ze zeggen wel eens dat er niets wisselvalliger is dan het weer. Ik ben van mening dat dit niet klopt, er is namelijk niets wisselvalliger dan een Zuid-Afrikaan. Je weet nooit wat er gaat gebeuren hier. Zaterdag zeggen ze dat je maandag ergens uit eten gaat en als het maandag is blijkt dit niet meer het geval te zijn. Ondertussen ga ik nergens meer vanuit, want het kan namelijk elk moment weer veranderen.
Zo is ook het geval op Heaven’s Nest. Zoals ik jullie al eerder heb verteld hebben ze sinds kort een nieuw klaslokaal en waren ze opzoek naar een lerares. Het was moeilijk om deze te vinden, daarom zijn wij het programma begonnen met het idee dat we de komende weken het programma konden uitvoeren. Afgelopen donderdag heb ik aan Pricilla (één van de managers) het programma voor komende week laten zien en ze was erg enthousiast. Nu is het maandag en krijg ik in de middag te horen dat morgen de nieuwe lerares zal komen en beginnen met lesgeven aan de zes oudste kinderen. Plannen dus gewijzigd en even stond ik met mijn mond vol tanden. Want wat moet ik nu gaan doen??? Na een gesprekje te hebben aangeknoopt met Elanor (de andere manager), kan ik waarschijnlijk in de klas zitten en eventueel helpen en kijken hoe het eraan toe gaat. Er komen twee leraressen, één zal alleen maandagochtend les geven en de andere twee a drie ochtenden in de week. De dagen dat er geen lerares zal zijn kan ik dus die taak wellicht gaan overnemen. En andere dingen dan schoolwerk met de kinderen gaan doen. De dag erna heb ik weer een gesprek gehad met beide managers. We kregen het over het gedrag van de kinderen en ik heb eindelijk mijn zorgen een beetje kunnen benoemen. Er is één meisje van zeven die overvraagd wordt. Als het personeel iets nodig heeft of iets gedaan moet hebben, dan vragen ze dit meisje. Bijvoorbeeld om kleren te halen, tafels schoon te maken maar ook de baby’s op te halen en eten te geven. Al met al is het veel voor haar en gedraagt ze zich (mede dankzij haar verleden) meer als een volwassene dan een kind. Echter durft ze andere dingen niet aan. Ze durft niet te tekenen, schoolwerk kan ze denkt ze niet. Ze denkt negatief over zichzelf en heeft zichzelf aangeleerd dat zolang ze maar blijft rennen voor andere mensen dat ze aardig gevonden wordt. Het personeel maakt hier regelmatig dankbaar gebruik van, waardoor ze niet de gelegenheid krijgt om kind te zijn en om te ontdekken wat ze echt leuk vind. Wanneer er iets gebeurt wat ze niet leuk vind of wanneer ze verdrietig is blokkeert ze volledig. Ze weet niet hoe ze hiermee om moet gaan. Pricilla en Elanor luisterden naar mij en vroegen mij om op te letten wanneer er teveel van dit meisje wordt gevraagd. Tevens mag ik aan de slag gaan met een hoe-voel-je-je-meter. Zodat ze aan kan geven hoe ze zich voelt doormiddel van afbeeldingen. Meestal heb ik wel door wanneer ze zich niet goed voelt, maar het zal mooi zijn als ze dat ook zelf kan duidelijk maken. Tevens kan ik dit ook gebruiken bij een ander kind, wie het ook zo nodig heeft. Vooral de extra aandacht en het gevoel dat ze gehoord worden is erg belangrijk bij deze kinderen. Normaal gesproken kijkt niemand naar hun echte innerlijke gevoel.
Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik blij mag zijn dat er een lerares komt. Ik kan en wil namelijk niet die rol tot me nemen. Ik ben hier niet met het doel om de kinderen les te geven, maar als doel om het leven van de kinderen iets te verlichten. Ik ben dankbaar dat ik afgelopen week de tijd heb gehad om alleen met de vier kinderen aan de slag te gaan. Dankzij deze tijd heb ik veel kunnen zien, horen en vooral voelen van de kinderen. Het is soms heftig om een klein kijkje te nemen in hun leven en hun verdriet/ boosheid te mogen voelen, maar tevens ook heel dankbaar. Want hoe kan je een kind begrijpen als je niet weet wat er in hem omgaat en wat hij of zij voelt? Dankzij de ervaringen die ik de afgelopen week heb mogen meemaken, weet ik wat ik wil. Ik wil er alles aan doen om ervoor te zorgen dat de kinderen hun zorgen wat los kunnen laten. Dat ze het verleden, voor een gedeelte, achter zich kunnen laten. En dat ze vooral zichzelf kunnen zijn. Want hoe lief en schattig ze voor de meeste mensen lijken, als je goed kijkt schuilt er achter de meeste kinderen een enorm verdriet. En vooral het verdriet om niet begrepen te worden……..
Heel veel liefs